It’s alive!

Na vandaag te horen gekregen dat ik mensen teleur stel raakte ik toch een klein beetje in paniek. Het gevoel dat er een groep mensen is dit toch actief mijn blog volgen, dat had ik niet verwacht. Mensen die echt gewoon wachten op een nieuw verhaal. Natuurlijk heb ik de afgelopen 26 dagen genoeg meegemaakt vandaar dat ik toch de pen weer heb opgepakt (niet dat ik van plan was om hem niet weer op te pakken maar toch).

Nu na precies een maand hier gezeten te hebben begin ik toch enigszins een ritme te zien in de werkzaamheden. Nou ja 3 van de 7 dagen weet ik op voorhand al. Maandags begin ik met grasmaaien dit gaat de hele dag door. Dinsdags hetzelfde verhaal tot in de middag grasmaaien en dan is het hele terrein weer gedaan, voor een paar dagen. Thuis hoor ik me nog klagen over het stukje gras wat er wel eens gemaaid moest worden bij Pake en Beppe. Een hoekje wat misschien in een uur klaar is. Nu zit ik gewoon meer dan 12 uur op een grasmaaier. Maar klagen doe ik absoluut niet. Wat kan het dan heerlijk zijn op de grasmaaier over de camping racen tussen de natuur. Hazen die uit het niets uit de bosjes springen waardoor je bijna van je maaier schrikt, stenen die met een grote punt net niet zichtbaar in het gras staan waardoor je bijna van je maaier stuitert, steekvliegen die op de warmte van de motor afkomen,en doordat je hun woning verniel en ze dus met een rothumeur kamikaze aanvallen uitvoeren op je maaier, benzine die opraakt en dan lopend naar de andere kant van de camping moet om benzine, boomwortels die niet meegeven en oja het mooie geluid van een grasmaaiermotor die nooit verveelt. Maar onder het motto altijd positief denken: ik heb toch al veel meegemaakt op die maaier. De grasmaaier en ik hebben eigenlijk wel een speciale band, van de tijd die ik hier nu ben heb ik met hem de meeste tijd doorgebracht, als ik naar rechts wil gaat hij dat ook hetzelfde geldt voor naar links, hij wijkt geen moment van mijn zijde. Maar even zonder gekheid, grasmaaien kan en is erg rustgevend. Niks aan je hoofd (behalve obstakels) even tijd voor jezelf en toch heerlijk in het groen.

Terug te komen op mijn wekelijkse ritme. Woensdag en donderdag, het is maar net wat de dag brengt. Onderhoud aan het terrein, een wipwap maken, fietsen nakijken, onderhoud aan de huisjes, schoonmaken service gebouw, onderhoud aan de boten en vissen. Vrijdag is over het algemeen wisseldag dus dan is het voornamelijk huisjes schoonmaken, nieuwe gasten ontvangen en boten gereed maken voor de nieuwe gasten. Eigenlijk geld voor zaterdag en zondag hetzelfde als voor woensdag en donderdag, het kan van alles zijn.

Er wordt nogal eens gevraagd hoe het weer hier is. Nou ze zeggen dat Nederland veranderlijk is. Nou Zweden kan er ook wat van. Maandag liepen we nog in de korte broek met meer dan 25 graden, vandaag en morgen stijgt het kwik niet verder dan 7 graden. Had ik net al mijn warme kleren opgeruimd moet ik ze toch weer uitpakken.

Om toch nog wat belevenissen achter te houden (ik beloof plechtig dat ik jullie vaker op de hoogte zal houden). Nog één belevenis:

Het was op een mooie donderdag in Mei en de wekelijkse vistrip stond gepland. Deze keer was ook één van onze gasten van de camping uitgenodigd. 3 mannen bewapend met vele hengels en een boot vol kunstaas, op jacht naar snoek. De dag was echter taai maar tegen het einde van de middag waren toch de nodige vissen in de boot mijn teller stond al op 10. 10 snoekjes kleiner dan 60 cm. Meindert had er 2 met een mooie vis van 89cm, Arnold’s teller stond op 4 waarvan één een mooie snoek van 84 cm. Rond een uur of half 4 was het weer raak bij Meindert een mooie snoek pakte vlak voor de boot het kunstaas 2x maar hij wou niet blijven hangen. Wat een genot zulke aanbeten te kunnen zien in het heldere water. Een 5 tal minuten later zie ik uit mijn ooghoek een schim in de buurt van mijn kunstaas. De vis zet aan en mist. Gauw het kunstaas weer laten zaken en in het water om laten dansen. Vol overgaaf zie ik deze dame over mijn kunstaas heen schuiven, aanslaan en hangen deze komt niet meer los. Echter de vis dacht daar anders over. Na diverse acties zoals onder de boot doorzwemmen komt deze dame toch weer boven klaar om uit het water te komen. Zou het dan eindelijk zo ver zijn zal ik mijn record van meer dan 10 jaar geleden verbeteren. Een vis groter dan 100 cm. Meindert tilt de vis uit het water en ik begin al te glunderen dit kon hem zo maar eens zijn. Als de vis eenmaal op de meetlat ligt begint Meindert te lachen. Ik kan er echt niets meer van maken. De meetlat geeft aan 99cm. Aan de ene kant baalde ik natuurlijk als een stekker want ik wil zo graag over die meter heen, maar wat een mooie vis wat een mooi gevecht toch was ik helemaal gelukkig. Na de foto’s terug het water in, deze snoek had echt alles gegeven want hij wou niet zomaar weg. Na een tijd schoot zij dan toch weer de diepte in en kon mijn dag niet meer stuk. Aan het einde van de visdag was de stand als volgt Sjouke: 13 Arnold: 6 Meindert: 2.

Dit verhaal wou ik jullie niet onthouden. Ook heb ik weer enkele foto’s bijgevoegd, waaronder natuurlijk de foto van deze snoek maar ook gewoon een paar willekeurige plaatjes.

Tot de volgende keer.